W jamie ustnej Twojego niemowlaka pojawiły się niepokojące, białe plamki? Objawy te mogą świadczyć o pleśniawkach – zakażeniu grzybiczym, które zdarza się bardzo często – zwłaszcza w przypadku najmłodszych dzieci. Zjawisko to jest efektem ubocznym dużej potrzeby ssania, którą wykazują maluszki we wczesnych latach życia.
Pleśniawki u dziecka są na tyle popularnym i często spotykanym zjawiskiem, że na rynku dostępnych jest wiele leków i produktów, które mają za zadanie radzić sobie z pojawiającym się zakażeniem.
Zatem, jak radzić sobie z tymi uporczywymi objawami? Jak dokładnie powstają pleśniawki u niemowlaka i w jaki sposób zapobiegać ich nawracaniu?
Spis treści
TogglePleśniawki na języku niemowląt i małych dzieci pojawiają się w wyniku zakażenia bakteryjnego – najczęściej na skutek zanieczyszczonych zabawek lub palców, które maluchy wkładają do jamy ustnej, aby zaspokoić potrzebę ssania.
Pleśniawki łatwo pomylić z resztkami mleka, które często pozostają po karmieniu. Zasadniczą różnicą jest fakt, że powstały nalot może powodować ból lub złe samopoczucie, a niewłaściwe leczenie może kończyć się krwawieniem błony śluzowej. Te nieprzyjemne objawy są wynikiem rozrastania grzybów z rodzaju Candida, które regularnie pojawiają się w układzie pokarmowym lub na skórze (stanowiąc za tzw. fizjologiczną florę).
Do czynników, które sprzyjają powstawaniu pleśniawek zalicza się m.in. małą masę urodzeniową, leczenie antybiotykami i zaburzenia odporności. Bardzo często pleśniawki pojawiają się podczas ssania piersi (na brodawce której mogą pojawić się drożdże Candida)[2], w trakcie antybiotykoterapii, która zaburza poziom flory, a także podczas zabawy nieczystymi zabawkami.
Pleśniawki najczęściej przybierają postać kremowych lub białych plamek na języku, podniebieniu i na dziąsłach. Ich formuła przybiera formę nalotu, konsystencją przypominając zsiadłe mleko lub twarożek. Niektóre z nich wyróżniają się pojedynczymi plamkami, a inne – zlewają się w masę, pokrywając całą jamę ustną i gardło.
Przy niewłaściwym leczeniu lub przy mechanicznej próbie ich usunięcia, może dojść do podrażnienia błony śluzowej, przez co te będą krwawić i wzmagać stan zapalny.
Do powyższych objawów często dochodzi także ból, rozdrażnienie, apatia, złe samopoczucie, niepokój, płaczliwość i niechęć do jedzenia. W przypadku wystąpienia tych wszystkich objawów konieczna jest konsultacja lekarska – np. z lekarzem prowadzącym lub pediatrą, który postawi diagnozę i wprowadzi odpowiednie leczenie.
Pleśniawki w oczywisty sposób wymagają odpowiedniego leczenia. Niewłaściwe stosowanie medykamentów może przyczynić się do rozprzestrzenienia zakażenia, które zajmuje nie tylko gardło, ale i cały układ pokarmowy. Ponadto, białe plamki powodują ból i utrudniają ssanie, przez co dziecko gorzej sypia i ma problemy z regularnym jedzeniem.
Leczenie pleśniawek jest miejscowe i polega na przyjmowaniu leków, które wskaże lekarz prowadzący. Odradza się leczenia na “własną rękę” – zwłaszcza, jeśli zakażenie występuje pierwszy raz, a rodzic nie ma wystarczającego doświadczenia. Pediatra najczęściej przepisuje leki przeciwgrzybiczne (np. nystatynę) oraz ewentualne leki przeciwbólowe/przeciwgorączkowe. Często rekomenduje się stosowanie tzw. fioletu gencjanowego, który jest wodnym roztworem do pędzlowania jamy ustnej.
Wszystkie leki podaje się bezpośrednio na jamę ustną – np. przy pomocy palca lub szpatułki. Co ważne – należy wymienić wszystkie smoczki i butelki, na których mógł osadzić się grzyb, tak aby zminimalizować ryzyko nawrotu zakażenia. Jeśli mama zauważy, że na sutkach pojawiają się podobne ślady – powinna stosować te same preparaty i produkty, co w przypadku leczenia dziecka.
Jeśli czekasz na wizytę u lekarza i chcesz zastosować domowy i szybki sposób na złagodzenie bólu swojego malucha, możesz zastosować kilka poniższych metod. Pamiętaj jednak, że nie mogą one zastąpić profesjonalnego, dedykowanego leczenia – traktuj je jako wsparcie i uzupełnienie podjętej, koniecznej farmakologii.
Bibliografia:
[1] Jałoza, D., & Kamińska-Jałoza, M. (2015). Fitoterapia stanów zapalnych błony śluzowej jamy ustnej. Herbalism, 1(1), 76-83.
[2] Petkowicz, B., Skiba-Tatarska, M., & Wysokińska-Miszczuk, J. (2006). Kandydoza jamy ustnej. Gerontologia Polska, 14(4), 160-164.