Psycholodzy i pedagodzy wielokrotnie podkreślają, że dziecko powinno mieć kontakt ze zwierzętami. Wychowywanie się z czworonożnym przyjacielem to nie tylko element terapii, ale także efektywna nauka odpowiedzialności, empatii, delikatności i cierpliwości. Nic więc dziwnego, że np. dogoterapia jest elementem leczenia dzieci ze stwierdzonym spektrum autyzmu.

Na naszym blogu wspominaliśmy już o tym, jak i dlaczego, warto rozważyć adopcję futrzastego przyjaciela. Wśród możliwości, np. w lokalnym schronisku, pojawia się adopcja kotka, który poszukuje domu i nowej rodziny. Wiele rodziców w obliczu tej decyzji zastanawia się, czy wybranie kota jest dobrym ruchem – zwłaszcza gdy maluch jest jeszcze bardzo mały.

• Od kiedy można chodzić na basen z dzieckiem?

Kot a małe dziecko – czy to dobre, pozbawione wad połączenie? Na co warto się przygotować i jakie zalety przynieść może ta wyjątkowa przyjaźń?

Dlaczego warto?

Mały kot a dziecko to idealny duet, który niesie za sobą szereg udowodnionych i dokumentowanych metodologicznie zalet. Wybraliśmy część z nich, aby przekonać Cię, że maluch powinien wychowywać się z kociakiem, dając mu w ten sposób nowy, pełen miłości dom.

• Kot może obniżyć poziom stresu. Jeśli maluch jest nadmiernie pobudzony, wykazuje się niepokojem lub stresem wynikającym z dostarczanych bodźców – kot może obniżyć poziom stresorów. Neurolodzy twierdzą bowiem, że miauczenie może mieć działanie terapeutyczne.
• Nauka przyjaźni. Czworonożny członek rodziny może stać się doskonałym kompanem i przyjacielem, który poprawi humor, pozwoli oderwać myśli, nauczy wspólnej zabawy.
• Nauka empatii. Dziecko uczy się czego potrzebuje kociak, co mu przeszkadza, co odczuwa. Zaczyna rozumieć granice drugiej strony, uwrażliwia się i dowiaduje się czym jest szacunek do potrzeb innej, małej istoty.
• Zmniejsza ryzyko alergii. Kontakt z alergenem może przyczynić się do uodpornienia organizmu. Co więcej – badania wykazały, że kontakt ciężarnej z kotem uodparnia dziecko, minimalizując ryzyko wystąpienia objawów alergii po porodzie.
• Kot uczy odpowiedzialności. Zwłaszcza starsze dzieci, które mają obowiązki związane z opieką – np. podaniem karmy czy czyszczeniem kuwety. Dzięki tym procesom pociecha uczy się, że brak pokarmu powoduje głód, a zdrowie kotka całkowicie uzależnione jest opiekuna.
• Nowe aktywności. Jeśli dziecko ma problem ze znalezieniem sobie zajęcia, wymaga uwagi i ma trudności z samodzielną zabawą, kot jest doskonałym kompanem do nowych aktywności fizycznych.
• Uczą dzielenia się. Oczywiście mowa tu o dzieleniu się uwagą, troską, uczuciami i opieką.
• Uczy miłości. Kot, poprzez tworzenie więzi, ucząc odpowiedzialności i wzajemnego wsparcia, pokazuje czym jest miłość do drugiej, bezbronnej istotny. Nic tak nie uczy relacji i miłości jak zwierzę, które jest całkowicie bezinteresowne i uzależnione od naszej opieki.

Kot a dziecko choroby

Kot w domu to nie tylko zabawa i mnóstwo radości, ale także opieka i troska w przypadku choroby. Rodzice często boją się, że kocie dolegliwości, mogą przenieść się na dorastającego malucha.

• Jak dogoterapia wspiera rozwój i aktywność Twojego dziecka?

Faktycznie, koty – zwłaszcza te wychodzące – mogą przynieść choroby zakaźne. Wśród tych najpopularniejszych są:

Toksokaroza

Choroba pasożytnicza, którą wywołują larwy glisty kociej. Koty, które zarażone są tą chorobą, noszą w jelitach jaja z larwami, a następnie wydalają je wraz z kałem. Do zarażenia chorobą dochodzi najczęściej poprzez kontakt z zakażoną ziemią, piaskiem (np. żwirem) i pokarmem. Po zetknięciu z larwami – organizm człowieka zaraża się, przez co larwy zalegają w narządach wewnętrznych. Objawami zakażenia są m.in. bóle głowy, wysypka, powiększenie śledziony i gorączką. Leczenie trwać może kilka miesięcy, dlatego najważniejsze jest działanie prewencyjne. W tym wypadku wystarczy regularne mycie rąk przed jedzeniem i po bezpośredniej zabawie ze zwierzakiem (zwłaszcza obcym).

Świerzb

Świerzb u kotów występuje w dwóch postaciach – usznym i skórnym. W przypadku pierwszego kot zaczyna się drapać i potrząsać głową. Świerzb skórny z kolei przypomina alergię.

Zwierzaki najczęściej zarażają się świerzbem od siebie (czyli w skupiskach, takich jak np. schroniska). Człowiek nie jest żywicielem ostatecznym, dlatego też zarazić się może np. w przypadku skrajnego obniżenia odporności[1].

Bąblowica

Kolejna popularna choroba pasożytnicza, wywoływana przez tasiemca bąblowcowego. Do zakażenia dochodzi poprzez połknięcie jaj bąblowca (w przypadku zwierzaka) i po kontakcie z odchodami kota (w przypadku człowieka).

Po zarażeniu, w organizmie człowieka, namnażają się larwy, które rosną przez wiele lat. Najczęściej lokują się w wątrobie, przywierając do ścian. Jedyną, skuteczną formą leczenia jest operacja. Aby uniknąć zakażenia należy odrobaczać koty i często myć ręce.

Choroby te są niebezpieczne zwłaszcza w przypadku niewłaściwej pielęgnacji. Aby zapobiegać wszelkich skutkom ubocznym i zakażeniom, wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny, ucząc maluszka, aby ten nie wkładał do ust rąk – np. bezpośrednio po zabawie z czworonożnym kotem (zwłaszcza wychodzącym).

Bibliografia:

[1] Wiercińska, E. Świerzb–zapobieganie zarażeniu.